ZO Kan het dus OOK

Een maand of vier geleden deelde ik de vacature voor PR-consultant bij Whizpr. En hoewel ik helemaal niet houd van witte voetjes, ellebogenwerk en geslijm rolde deze begeleidende tekst er vrijwel vanzelf uit:

Leuk werk! Lieve, enthousiaste en authentieke collega's. Een oprecht betrokken werkgever. Hoezo "kan niet"? Echt wel! Check Whizpr maar 'ns. Ik daag je uit.

Dat vraagt misschien om wat uitleg - des te meer als je deze Drent echt goed kent.

Omdat ik ‘slechts’ een mbo IT-diploma op zak had en een liefde had voor schrijven en taal, ben ik in 2005 naar hbo journalistiek gegaan. De perspectieven voor wannabe-journalisten waren in het begin van het toen nog nieuwe millennium niet rooskleurig, dus besloot ik de arbeidsmarkt op te gaan met een focus op IT. In mijn achterhoofd hoorde ik de woorden van mijn lieve studiementrix Marijke op Hogeschool Windesheim:

“Eeuwig zonde dat je gaat, want ik zie je zo op de redactie van een grote krant werken.”

Van de IT

Na veel sollicitaties kreeg ik een tijdelijke baan als - beggars can't be choosers - helpdeskmedewerker bij een gemeente in Friesland. Van daaruit ging ik naar systeembeheer, daarna naar applicatiebeheer, om vervolgens uit te komen in de consultancy. Ik hield dit 17 jaar vol, maar ik heb in al die tijd mijn draai nooit kunnen vinden omdat ik een idealist uit een felrood Drents nest ben die moeite heeft met traditionele, conservatieve en hiërarchische bedrijfsculturen. En dan zit je daar dus, met je onderdrukte recalcitrante gedrag, tussen de snelle jongens met wie je weinig tot geen overeenkomsten hebt.

Ik heb heel veel gezien en geleerd tijdens mijn periode in de IT-branche. Maar het meeste heb ik geleerd over mezelf: ik voelde mij niet thuis in een omgeving waarin ik niet werd gewaardeerd om wie ik was, waarin ik het gevoel had een nulletje in plaats van een eentje te zijn en waarin het werk me geen voldoening gaf. Na veel vallen en opstaan - en met behoud van mijn idealen - kwam er een perfecte vacature voorbij die mij aansprak. Dat is te mooi om waar te zijn, toch? Ondanks mijn wantrouwende, ingesleten cynisme waagde ik de stap toch, want niet al te lang voor mijn sollicitatie zag ik de immer eloquente Trent Reznor in The Defiant Ones het volgende advies geven: quit fuckin’ around. En op de achtergrond hoorde ik Mentrix Marijke nog steeds.

Naar Whizpr

Het eerste oriënterende gesprek was erg prettig en verliep heel soepel. En lang verhaal kort: van het één kwam het ander. En nu, anderhalf later, typ ik deze blog voor Whizpr. Omdat de vacature nog niet is vervuld en ik niet helemaal begrijp waarom dat het geval is. Ja, klopt: de markt werkt niet echt mee. Maar Whizpr is - tegen mijn aangeleerde cynisme in - toch echt een heel leuk bedrijf gebleken! Zou niemand het dan geloven? Zijn er echt zoveel leukere banen en bedrijven? Ik heb echt lieve, enthousiaste, authentieke en betrokken collega’s. Geen ogenschijnlijke kopieën van kopieën die maar klakkeloos doen wat ze wordt opgedragen en zich conformeren aan wat er van hen wordt verwacht, omdat het zo wel lekker veilig en comfortabel is - precies zoals de maatschappij en de bazen dat het liefst zien. Dat betekent overigens niet dat we bij Whizpr constant maar buiten onze comfortzones geforceerd worden in een blinde zucht naar persoonlijke ontwikkeling ‘omdat het kan’: integendeel zelfs.

Hybride werken is verder geen enkel issue bij Whizpr. Ik ben het, vanwege die achtergrond in de consultancy, zelf natuurlijk gewend om ver te reizen voor mijn werk. De reisafstand tussen Wageningen en mijn woonplaats Ommen bedraagt toch een stevige 108 kilometer. Bij Whizpr wordt daar geen enkel probleem van gemaakt: ik ben eens per week op kantoor, en de rest van de tijd werk ik thuis. Zo kan ik de kinderen zelf naar school brengen en ophalen, omdat die er natuurlijk ook gewoon mogen zijn.

Ik begrijp dat ik wellicht bevooroordeeld ben, dat ik zelf ook niet altijd de makkelijkste ben en dat ik hier en daar misschien wat pech heb gehad. Toch denk ik dat dit bedrijf in Wageningen het voor wat betreft de zorg en aandacht voor de medewerkers een stuk beter doet dan menig ander bedrijf. Ik weet dat eigenlijk wel zeker. Als je net van school komt en bij Whizpr in dienst treedt, dan snap ik dat de gang van zaken hier na verloop van tijd als normaal gaat aanvoelen. De mens went immers aan alles. Maar cynisch of niet: ik weet dat het anders kan en dat het - helaas - vaak ook anders is.

Wat normaal zou moeten zijn

Het afgelopen anderhalve jaar bij Whizpr heb ik weer veel geleerd: ik weet wat een boilerplate is, dat de boodschap na de komma blijft hangen, dat journalisten hun koppen niet zelf bedenken, dat Whizpr niet de redactie van een grote krant is, dat jonge medewerkers tegenwoordig best mondig durven zijn en die ruimte hebben, dat ik toch echt van een andere generatie dan de millennials ben, dat collega’s toch echt wel blij met mijn werk zijn en dat ik toch weer wat vertrouwen kan hebben. Maar het mooiste dat ik heb geleerd is dat ik er na 17 jaren aanmodderen opeens ook mag zijn. Warts and all. Dat mag (en zou) misschien heel normaal (moeten) zijn in dit professionele bestaan, maar ik vind het nog steeds bijzonder dat ik die vrijheid - en da’s nog maar één van de vele - krijg bij Whizpr. Daaraan zouden veel andere organisaties een voorbeeld kunnen nemen. En daarom schreef ik die tekst op LinkedIn. Want dat mag in alle oprechtheid ook gezegd worden.